Beton jako materiał budowlany stosowany był już w VI wieku p.n.e. w formie okruchów skalnych łączonych spoiwem mineralnym. Aż do początku XIX wieku, nie był to jednak materiał powszechnie używany. Na ten czas nie ma jeszcze jednolitej definicji betonu architektonicznego, nie ma wyliczenia zasad, których spełnienie ma oznaczać, że to z czym się spotkamy to własnie beton architektoniczny. Jedna z wielu charakterystyk głosi, że tym mianem określany jest beton któremu architekt w procesie projektowania może nadać określony kolor, fakturę i kształt.
Beton architektoniczny wymaga specjalnego przygotowania, nie ma natomiast jednego określonego przepisu na stworzenie betonu architektonicznego, dobór składników zawsze odbywa się indywidualnie. Materiał ten stwarza ogromne możliwości projektowe nie tylko pod względem kształtów i kolorów, ale także barw i faktur.
Beton przez lata był synonimem szarej „byle jakości ” kojarzącej się z wielką płytą, dlatego najczęściej ukrywano go pod powierzchnią szlachetniejszych tworzyw. Dopiero od niedawna estetyka surowego betonu zaczęła być odkrywana przez architektów i projektantów, doceniono jego walory dekoracyjne w architekturze i w aranżacji wnętrz.
